اختلال پرخوری یا Binge eating یا بینج ایتینگ نوعی اختلال خوردن است که فرد طی آن دوره‌های مکرری از مصرف غیرعادی غذای را دارد. در اختلال پرخوری فرد مبتلا مقدار فراوانی غذا را به‌سرعت، اجبار‌گونه و بدون کنترل مصرف می‌کند. این رفتار در هر وعده تا جایی ادامه می‌یابد که فرد با درد و ناراحتی زیاد که ناشی از پرخوری است، از خوردن غذا دست می‌کشد.
اختلال پرخوری یا بینج ایتینگ تقریباً ۲٪ از مردم در سراسر جهان را تحت تأثیر قرار می دهد و می تواند باعث مشکلات سلامتی اضافی مرتبط با رژیم غذایی، مانند سطح کلسترول بالا و دیابت شود. اختلالات تغذیه و خوردن فقط مربوط به غذا نیست، به همین دلیل است که آنها به عنوان اختلالات روانپزشکی شناخته می شوند. افراد معمولاً آنها را به عنوان راهی برای مقابله با یک موضوع عمیق تر یا شرایط روانی دیگر مانند اضطراب یا افسردگی پیش می گیرند.
اختلال پرخوری در dsm 5
برای تشخیص اختلال پرخوری در dsm 5، فرد باید حداقل یک بار در هفته به مدت سه ماه دوره های پرخوری داشته باشد. در طول این دوره‌ها، فرد عدم کنترل بر روی غذا خوردن خود را احساس می‌کند، آنها نمی‌توانند غذا خوردن را متوقف کنند یا میزان یا زمان خوردن را کنترل کنند.
دوره های پرخوری نمی تواند منحصراً در طول دوره بی اشتهایی عصبی یا پرخوری عصبی رخ دهد. تلاش‌های مکرر برای توقف پرخوری یا تلاش‌های مکرر برای رژیم گرفتن، کسی را از تشخیص اختلال پرخوری حذف نمی‌کند. نوع غذایی که هنگام پرخوری مصرف می شود در بین افراد فرق دارد. پرخوری در مقدار غذا بیشتر از اشتیاق به نوع خاصی از غذاست.
علائم اختلال پرخوری
در طول یک دوره پرخوری، ممکن است فرد گرسنه نباشد، اما به غذا خوردن بیش از حد احساس سیری ادامه دهد. معمولاً افراد به تنهایی یا مخفیانه غذا می خورند و پس از پرخوری احساس گناه، شرم، انزجار و بد خلقی می کنند. تقریبا همه‌ی افراد گاهی پرخوری دارند؛ اما برای تشخیص اختلال‌پرخوری باید علائم و نشانه‌های زیر را تجربه کنند:
- دوره‌های مکرری از پرخوری (حداقل یک دوره‌ی پرخوری در هفته، حداقل برای ۳ ماه)
- مصرف مقدار فراوانی از غذاهای متنوع در یک زمان خاص و مشخص
- عدم کنترل برای خوردن غذا و توقف آن
- به‌تنهایی یا مخفیانه غذاخوردن
- به‌سرعت غذاخوردن در طول دوره پرخوری
- خوردن غذا حتی در زمان سیری و عدم‌گرسنگی
- احساس شرم، انزجار، گناه، ناراحتی و افسردگیِ ناشی از خوردن
- رژیم‌گرفتن مکرر
اختلال در رفتارهای غذایی منظم، تلاش برای اجتناب از خوردن در ملاء عام و گم شدن مقادیر زیادی غذا یا خالی بودن بسته بندی ها و ظروف در اطراف خانه نیز از نشانه های اختلال پرخوری هستند.
علائم جسمی اختلال پرخوری
علائم فیزیکی اختلال پرخوری عبارتند از:
- نوسانات وزن
- مشکلات گوارشی (مانند رفلاکس اسید معده، درد معده و شکایات غیر اختصاصی)
- مشکل در تمرکز
- احتمال ابتلا سندرم متابولیک (مجموعه ای از بیماری ها که می تواند خطر بیماری قلبی، سکته مغزی و دیابت نوع ۲ را افزایش دهد)
علائم روانی اختلال پرخوری
علائم روانی اختلال پرخوری عبارتند از:
- اضطراب
- نارضایتی از فرم بدن
- افسردگی
- ترس از افزایش وزن
- عزت نفس پایین
- ارزش گذاری بیش از حد در مورد شکل بدن و وزن
- افکار قطبی در مورد رژیم غذایی و اجتناب از پرخوری
شدت اختلال پرخوری
اختلال پرخوری ممکن است در میزان و شدت های متفاوتی رخ دهد. شدت BED به شرح زیر درجه بندی می شود:
- خفیف: یک تا سه دوره پرخوری در هفته
- متوسط: چهار تا هفت دوره پرخوری در هفته
- شدید: هشت تا ۱۳ دوره پرخوری در هفته
- خیلی شدید: چهارده یا بیشتر دوره پرخوری در هفته
دلیل اختلال پرخوری
علل شناخته شده‌ای برای اختلال پرخوری وجود ندارد؛ اما می‌توان ترکیبی از مسائل مربوط به ژنتیک، عوامل محیطی، روانی و رفتاری همانند رژیم‌های غذایی طولانی مدت را در آن دخیل دانست. افراد در هر سنی ممکن است به این اختلال مبتلا شوند. برخی عوامل خطر ابتلا به اختلال پرخوری یا BED را بالا می‌برند. این عوامل عبارتند از:
- سابقه‌ی خانوادگی: وجود افرادی همچون والدین، خواهر و برادر با این اختلال در خانواده، احتمال بروز این بیماری را در فرد بالا میبرد.
- سابقه‌ی رژیم‌گرفتن: رژيم‌گرفتن يا محدودكردن کالری فراوان احتمال ابتلا به BED را بالا میبرد.
- اختلال خلقی همانند افسردگی
- اختلال اضطرابی
- سابقه‌ی تروما یا سوء استفاده
- اختلال مصرف مواد (SUD)
- اختلال در عملکرد اجرایی (تصمیم گیری، توجه، تمرکز، کنترل مهاری و…)
- اختلال بدشکلی بدن (BDD)
- اختلال نقص توجه یا بیش‌فعالی (ADHD)
- ژنتیک: افراد مبتلا به BED ممکن است حساسیت بیشتری به دوپامین داشته باشند، همچنین شواهد قوی مبنی بر ارثی بودن این اختلال وجود دارد
- مشکل در تصویر بدن: افراد مبتلا به BED اغلب تصویر بدنی بسیار منفی دارند
- آسیب روانی: رویدادهای استرس زا در زندگی، مانند سوء استفاده، مرگ، جدایی از یکی از اعضای خانواده یا تصادف رانندگی، از عوامل خطر هستند
- سایر شرایط روانی :تقریباً ۸۰٪ از افراد مبتلا به BED حداقل یک اختلال روانشناختی دیگر مانند فوبیا، افسردگی، اختلال استرس پس از سانحه (PTSD)، اختلال دوقطبی، اضطراب یا سوء مصرف مواد دارند
- مسائل فرهنگی و اجتماعی
تفاوت بین اختلال پرخوری و پرخوری‌عصبی چیست؟
رفتار افراد مبتلا به بولیمیا یا پرخوری عصبی (bulimia nervosa) شباهت زیادی به اختلال پرخوری دارد؛ اما با این تفاوت که افراد مبتلا به بولیمیا پس از پرخوری و مصرف زیاد غذا، اقدام به تخلیه دستگاه گوارش یا خلاص‌شدن از شر کالری اضافی می‌کنند.
برای رهایی از این کالری اضافی با استفاده از ملین‌ها و مسهل‌ها غذا را دفع می‌کنند یا با ورزش بیش‌ازحد یا روزه‌گرفتن از شر آن خلاص می‌شوند؛ اما افراد مبتلا به اختلال پرخوری این روش‌ها را استفاده نمی‌کنند و امکان دارد از ورزش یا رژیم برای جلوگیری از افزایش وزن استفاده کنند.
اختلال پرخوری چه تفاوتی با پرخوری دارد؟
ما می‌توانیم به طور طبیعی در محیط‌های اجتماعی یا به تنهایی پرخوری کنیم. ما ممکن است به دلیل اینکه غذایی که می خوریم لذت بخش است، وقتی حوصله مان سر می رود یا حواسمان پرت می شود، یا به این دلیل که ما را آرام می کند یا به ما آرامش می دهد (مثلاً وقتی احساس غمگینی، غمگینی یا بعد از یک روز سخت احساس می کنیم) پرخوری کنیم.
اختلال پرخوری یا بینج ایتینگ با پرخوری متفاوت است و بسیار فراگیرتر است. این میل شدید به پرخوری است که بارها و بارها در طول زمان تجربه می شود و با احساس شرم، گناه و احساس خارج از کنترل بودن همراه است. پرخوری بسیار آزاردهنده است و می تواند بر توانایی فرد برای درگیر شدن کامل در جنبه های زندگی (مانند کار یا مدرسه، فعالیت های تفریحی، معاشرت و روابط) تأثیر بگذارد.
عوارض اختلال‌پرخوری
اختلال‌پرخوری در اثر مسائل گوناگون ایجاد می‌شود؛ اما اگر به این بیماری و درمان آن توجه نشود در طولانی مدت عوارض و خطرات جدی برای فرد به همراه خواهد داشت. عدم درمان این بیماری سبب می‌شود هر گونه اختلال روانی، افکار، احساسات و رفتار مخرب تشدید شود. عوارض اختلال پرخوری درمان‌نشده شامل موارد زیر است:
- رفتارهای ضد