پدوفیل یعنی چه؟ پدوفیلی یا اختلال بچه بازی (Pedophilia) به معنی میل جنسی به کودکان و گرایش به کودکان می‌باشد. بیماری پدوفیلی دیگر با این لفظ شناخته نمی شود و به آن اختلال پدوفیلیا گفته می شود. این اختلال یک اختلال جنسی و روانی است. افرادی که به اختلال پدوفیلیا مبتلا هستند از لحاظ جنسی جذب کودکان می‌شوند. مبتلایان به این اختلال در اکثر مواقع مردان هستند و به هردو جنس چه دختر و چه پسر جذب می‌شوند. بسیاری از محققان پدوفیلی را نشانه عوامل روانی می‌دانند و ارتباط آن را با عوامل بیولوژیکی رد می‌کنند.

اختلال پدوفیلیک یا اختلال بچه بازی در کتابچه راهنمای تشخیصی و آماری اختلالات روانی (DSM-5)، به عنوان یک نوع اختلال پارافیلیک طبقه بندی شده است. اختلالات پارافیلیک، امیال، تخیلات یا رفتارهای شدید و مکرر هستند که باعث می شود کسی در مورد میل خود احساس ناراحتی کند یا شامل یک میل و رفتار جنسی است که باعث ناراحتی روانی، آسیب یا مرگ شخص دیگری می شود، میل به رفتار جنسی نسبت به افراد نامناسب یا افرادی که از لحاظ قانونی صلاحیت رضایت ندارند می شود.

برخی معتقدند که علت بوجود آمدن اختلال بچه بازی نتیجه قربانی بودن آزار جنسی فرد مبتلا به پدوفیلی در دوران کودکی است. البته بسیاری از افراد پدوفیلی یا بچه باز در دوران کودکی مورد آزار جنسی قرار نگرفته‌اند اما ارتباطاتی بین این دو پیدا شده است. آموزش صحیح مسائل جنسی به کودکان می‌تواند آن‌ها را از بسیاری از افراد در جامعه محافظت کند.

پدوفیل یعنی چه؟

Pedo یا پدو در یونانی به معنای کودک است. Phile یا فیل مشتق شده از یونانی، لاتین و فرانسوی به معنای “عشق” است. در مجموع پدوفیل به معنای  کسی است که گرایش به کودکان دارد.

اختلال پدوفیلی چیست؟

پدوفیلی به معنای جاذبه جنسی افراد پدوفیلی به کودکان می‌باشد. این کودکان اغلب به سن بلوغ نرسیده‌اند. افراد مبتلا به پدوفیلی تخیلات،اصرارها و رفتارهایی دارند که شامل فعالیت جنسی با کودکان می‌باشد. کودکان قربانی این اختلال در واقع ۱۳ سال یا کمتر از آن سن دارند. افراد مبتلا به این اختلال اغلب مرد هستند و قربانی‌های آن‌ها می‌توانند از هر دو جنس (کودک دختر و کودک پسر) باشند.

پدوفیلی

علائم اختلال پدوفیلی

طبق راهنمای تشخیصی و آماری اختلالات روانی، ویرایش پنجم (DSM-5)، برای تشخیص اختلال پدوفیلی یا اختلال بچه بازی فرد مبتلا، باید علائم و معیارهای زیر را داشته باشد:

  • تخیلات مکرر، شدید جنسی، اصرارها یا رفتارهای مربوط به فعالیت جنسی با کودک قبل از بلوغ (به طور کلی ۱۳ سال یا کمتر) برای مدت زمان حداقل ۶ ماه.
  • این اصرارهای جنسی معمولا توسط فرد انجام می‌شوند یا باعث پریشانی قابل توجه در زمینه‌های اجتماعی، شغلی یا سایر زمینه‌های عملکردی فرد می‌شود.
  • فرد مبتلا به اختلال پدوفیلی حداقل ۱۶ سال سن دارد و حداقل ۵ سال از قربانی خود بزرگتر است.

علاوه بر این، در تشخیص اختلال پدوفیلی باید مشخص شود که آیا فرد به طور خاص به کودکان جذب می‌شود یا خیر. جنسیتی که فرد مبتلا به آن جذب می‌شود و این که فرد مبتلا جذب محارم خود می‌شود یا خیر، باید مورد بررسی قرار گیرد.

چالش‌های بسیاری برای تشخیص اختلال بچه بازی وجود دارد. افرادی که به اختلال پدوفیلی مبتلا هستند به ندرت داوطلبانه به دنبال کمک می‌روند. مشاوره و درمان اغلب نتیجه حکم دادگاه است. مصاحبه‌ها، نظارت‌ها یا سوابق اینترنتی بدست آمده از طریق تحقیقات جنایی ممکن است شواهد مفیدی در تشخیص اختلال بچه بازی باشد. استفاده گسترده از پورنوگرافی کودکان یک شاخص تشخیصی موثر برای تشخیص اختلال پدوفیلی می‌باشد.

برای بهبود مشکلات فردی،خانوادگی و افزایش کیفیت زندگی، بهترین درمانگران را در روان‌درمان جستجو کنید:

برای مشاهده لیست بهترین روانشناس در شهر خود، کلیک کنید.

اختلالات همراه پدوفیلیا

اختلال پدوفیلی معمولا ممکن است با یک شرایط روانی دیگر نیز همراه باشد. این اختلالات روانی که ممکن است همراه با اختلال پدوفیلی رخ دهند عبارت‌اند از:

مشخصات افراد پدوفیلی

مشخصات افراد پدوفیلی در همه افراد پدوفیل مشترک نیست و لزوما در همه افراد تمام ویژگی ها وجود ندارد. در اینجا برخی از علامت پدوفیل وجود دارد:

  • به نظر می رسد قابل اعتماد و قابل احترام است و جایگاه خوبی در جامعه دارد
  • همراهی با کودکان را ترجیح می دهد. با کودکان بیشتر از بزرگسالان احساس راحتی می کند. عمدتاً جذب دختران و پسران پیش از بلوغ می شود. می تواند دگرجنس گرا، همجنس گرا یا دوجنس گرا باشد
  • هدیه هایی مانند بازی های ویدئویی، آب نبات، اسباب بازی ها و پول به کودکان می دهد
  • کودکانی را که مشکل به نظر می رسند و نیاز به توجه یا محبت دارند، جدا می کند
  • اغلب با زنانی در ارتباط قرار می گیرند که فرزندانشان در سن قربانیان مورد علاقه او هستند
  • به ندرت کودک را وادار به تماس جنسی می کند. معمولا از طریق اعتماد و دوستی. تماس فیزیکی تدریجی برقرار می کند
  • برای برخی نگاه کردن کافی است. برای افرادی دیگر، عکس گرفتن یا تماشای لباس پوشیدن کودکان و برخی دیگر از افراد نیاز به لمس کودکان دارند
  • راه ها و مکان های مختلفی را برای خلوت شدن با کودکان پیدا می کند
  • گاهی اما نه همیشه مشاغلی را انتخاب می کند که به او امکان دسترسی بیشتر به کودکان را می دهد
  • اغلب، اما نه همیشه، خود قربانی نوعی از سوء استفاده جنسی در دوران کودکی هستند
  • حتی اگر شخصی پدوفیل بچه نداشته باشد، خانه او معمولاً برای بچه ها مجهز است و چیزهایی مثل اسباب بازی که کودکان دوست دارند را نگه می دارد

پدوفیلی در زنان

وقتی سعی می کنید یک پدوفیل را به تصویر بکشید، احتمالا یک مرد به ذهن شما می رسد. بر خلاف دیدگاه‌های اجتماعی و برخی نظرات حرفه‌ای، پدوفیل‌های زن نیز وجود دارند اما تعدادآنها بسیار کمتر از مردان پدوفیل است. علائم و نشانه های پدوفیلی در زنان و تمایلات آنها تفاوتی با پدوفیلی مردان ندارد.

علل ابتلا به اختلال پدوفیلی

علل ابتلا به اختلال پدوفیلی هنوز هم مشخص نیست. برخی شواهد نشان می‌دهد که اختلال پدوفیلی ممکن است در نتیجه رفتارهای خانوادگی باشد. اگرچه که معلوم نیست این رفتارها می‌توانند به صورت بیولوژیکی رخ دهند و یا در نتیجه رفتارهای آموخته شده رخ می‌دهند. همچنین عوامل محیطی دخیل نیز باید در نظر گرفته شوند. اینکه آیا فرد در کودکی مورد آزار جنسی قرار گرفته است یا خیر. فردی که در دوران کودکی مورد آزار جنسی قرار گرفته است می‌تواند در آینده خود نیز این اعمال را تکرار کند. البته در این رابطه اختلاف نظر بسیاری وجود دارد. با این حال، مدل‌های یادگیری رفتاری نشان می‌دهد کودکی که قربانی یا مشاهده کننده رفتارهای نامناسب جنسی بوده است ممکن است در خطر بیشتری برای تقلید این رفتارها قرار گیرد.

مدل‌های فیزیولوژیکی در حال بررسی رابطه بالقوه بین رفتارها و هورمون‌ها هستند. به ویژه بررسی پرخاشگری و هورمون‌های مردانه مورد بررسی قرار گرفته است. تحقیقات نشان می‌دهد که افراد مبتلا به اختلال پدوفیلی از ضریب هوشی پایین‌تری نسب به عموم افراد برخورداند.

همچنین اسکن مغزی نشان می‌دهد که مغز این افراد نسبت به سایر از ماده سفید کمتری برخوردار است. مادهٔ سفید به نواحی از دستگاه عصبی مرکزی (CNS) گفته می‌شود که عمدتاً از آکسون‌های میلینی، که به آن تنه‌های عصبی نیز گفته می‌شود، تشکیل شده است.

افراد ممکن است از علاقه جنسی خود به کودکان در حدود زمان بلوغ آگاه شوند. این اختلال یک شرایط مادام‌العمر است. اما اختلال پدوفیلی شامل مواردی است که می‌تواند با گذشت زمان تغییر کند. از جمله پریشانی، اختلالات روانی، و تمایل فرد به انجام اقداماتی در این رابطه.

اختلال پدوفیلی از بسیاری از جهات به اختلالات شخصیتی شباهت دارد. زیرا فرد مبتلا به این اختلال بسیار خود محور است و از کودکان به عنوان وسیله‌ای برای لذت بردن و ارضای خود استفاده می‌کند و در واقع شخصا دچار پریشانی عاطفی و عذاب وجدان در این رابطه نمی‌شود.

به طور کلی، به نظر می‌رسد که افراد پدوفیلی به طور کلی رفتار خود را طبیعی می‌دانند اما با این وجود معتقدند که آن را باید پنهان کنند زیرا جامعه آن‌ها را قبول نمی‌کند. پدوفیلی‌ ها خود را اینگونه متقاعد می‌کنند که در واقع کار خوبی انجام می‌دهند و کودکان واقعا از این رابطه لذت می‌برند. حدس زده شده است که مبتلایان اختلال پدوفیل به درستی رشد نکرده‌اند و در مرحله خاصی از رشد از نظر ذهنی ثابت یا گیر کرده‌اند، در حالی که هورمون‌ها و بدن فیزیکی آن‌ها به طور معمول بالغ می‌شوند.

تحقیقات در مورد عوامل عصبی و بیولوژیکی پدوفیلی

چالش‌های روش‌شناختی مانند حجم نمونه کوچک و اتکای بیش از حد به جمعیت‌های بالینی و پزشکی قانونی به طور قابل‌توجهی تعمیم‌پذیری این یافته‌ها را محدود می‌کند. پیشرفت‌های اخیر در نوروبیولوژی به طور فزاینده‌ای منجر به گسترش دانش علمی در مورد علت پدوفیلی می‌شود، اما هنوز هیچ پاسخ قطعی وجود ندارد که دقیقاً چه چیزی باعث اختلال پدوفیلی می شود. امافهرست زیر طبق گفته choosingtherapy یافته‌های برجسته‌ای را از تحقیقات بر روی عوامل عصبی و بیولوژیکی مرتبط با گرایش به کودکان ارائه می‌کند.

  • بر اساس تحقیقات، به نظر می رسد رشد اولیه مغز نقش مهمی در توسعه علایق پدوفیلیک بازی می کند.
  • ناهنجاری های لوب تمپورال و قشر پیشانی در افراد پدوفیل مشاهده شده است. این مناطق از مغز برای تنظیم جنسی و رفتاری، کنترل تکانه و عملکردهای اجرایی حیاتی هستند.
  • کاهش ماده خاکستری در آمیگدال و هیپوتالاموس در جمعیت های پدوفیل مشاهده شده است. این مناطق از مغز مسئول رشد جنسی هستند.
  • رشد فیزیولوژیکی غیر معمول قبل از تولد در نمونه‌های بزرگی از مردان یافت شده است که به کودکان علاقه نشان می‌دهند.
  • تفاوت های تشریحی مانند چپ دستی و سایر انحرافات سطحی از رشد فیزیولوژیکی معمولی در ایجاد علایق پدوفیلیک دخیل بوده است.
  • تحقیقات ارتباط بین هوش و پدوفیلی را گزارش کرده است. به طور خاص، سطوح ضریب هوشی پایین‌تری در نمونه‌های افراد پدوفیلیک یافت شده است.
  • تغییرات ژنتیکی مرتبط با آندروژن، استروژن، پرولاکتین، اکسی توسین، کورتیکوتروپین و سروتونین در ایجاد مشکلات رفتاری جنسی در افراد پدوفیل دخیل است.

آیا پدوفیلی یک گرایش جنسی است؟

خیر پدوفیلی یک گرایش جنسی نیست. براساس تحقیقات انجام شده، بسیاری از افراد اختلال پدوفیلی یا میل جنسی به کودکان را به خوبی نمی‌شناسند و همین موضوع باعث می‌شود تا شایعات زیادی درباره این اختلال در بین مردم وجود داشته باشد. دانش و آگاهی بیشتر مردم جامعه نسبت به افراد مبتلا به پدوفیلی، بسیار کم است. به همین دلیل بصورت ناخودآگاه وقتی یک فرد غریبه با ظاهری ترسناک و ژولیده را می‌بینیم، این فکر به ذهن ما خطور می‌کند که ممکن است این فرد یک کودک ربا باشد که به دنبال آزار رساندن به کودکان است.

بیشتر افراد مبتلا به اختلال پدوفیلی به دلیل رفتارهای غیرعادی، توسط کودکان شناسایی می‌شوند و غالب کودکان از این افراد فراری هستند. همین موضوع باعث می‌شود تا فرد مبتلا به این اختلال دچار احساس غم، اضطراب و گناه شود و از انجام کارهای روزمره خود و حضور در جشن‌ها، رویدادها و مکان‌های عمومی پرهیز کند. بیشتر افراد بر این باورند که پدوفیلی یک گرایش جنسی است؛ اما باید بگوییم پدوفیلی یک اختلال روانی است و ارتباطی با گرایش جنسی ندارد.

بلکه پدوفیلی به عنوان اختلال پارافیلیک شناخته می‌شود. در واقع پارافیلیک هر گونه تمایل جنسی شدید و مستمر است که خارج از چارچوب رابطه جنسی سالم قرار دارد و جایگزین میل جنسی شده و باعث تحریک تناسلی در فرد می‌شود. این نوع اختلال اول از همه باعث ناراحتی خود بیمار می‌شود. زمانی می‌توان از پدوفیلیک به عنوان یک گرایش جنسی یاد کرد که فرد مبتلا به این اختلال دچار احساساتی چون اضطراب، شرم یا احساس گناه نشود. اما باید بگوییم تمامی افراد مبتلا به پدوفیلی دچار مشکلات روحی و روانی هستند که بیشتر از کودک، خودشان را آزار می‌دهد. پس شاید بهتر باشد از پدوفیلی به عنوان انحراف جنسی یاد کرد.

نکروفیلیا یا مرده خواهی چیست؟ علائم، علت، انواع و درمان

آیا تمام افراد مبتلا به اختلال پدوفیل، کودک آزار هستند؟

بسیاری از افراد بر این باورند که زندگی با یک فرد مبتلا به اختلال پدوفیلیک، آن‌ها را تبدیل به یک کودک آزار می‌کند؛ اما باید بگوییم این حرف به هیچ عنوان صحت ندارد. در واقع بیشتر مردم فکر می‌کنند تمام افراد مبتلا به پدوفیلی به دنبال آزار و اذیت جنسی کودکان هستند؛ اما باید بگوییم برخی از پدوفیلی‌ها به هیچ کودکی آزار نمی‎‌رسانند. توجه کنید؛ هر فرد بزرگسالی که بطور غیرعادی کودکی را لمس می‌کند یا کودکی را مجبور به لمس خود می‌کند، درگیر سو استفاده جنسی از کودکان است و لزوما به اختلال پدوفیل مبتلا نیست.

باید بگوییم که اختلال پدوفیلیک یا اختلال بچه بازی بر تحریک جنسی کودکان تمرکز دارد؛ پس اگر شما با یک فرد مبتلا به پدوفیلی زندگی می‌کنید به کودک آزاری مبتلا نیست، حتی اگر درباره این کار خیال‌پردازی کند و هرگز به آن عمل نکند. براساس نظر روانشناسان و روانپزشکان، پدوفیلی یک وضعیت روانپزشکی است که در طی آن فردی بزرگسال، جذب یک کودک خردسال پیش از بلوغ می‌شود و ممکن است در تمامی مواقع براساس انگیزه‌های جنسی خود عمل نکند. متخصصین این حوزه بر این باورند که کودک آزاری همیشه یک رفتار است که در طی آن فرد به آزار جنسی کودکان یا نوجوانان می‌پردازد؛ اما پدوفیلی لزوما یک رفتار نیست و می‌تواند تنها یک میل باشد.

روانشناسی جنایی چیست؟ کاربرد، بازار کار و تحصیل در این رشته

پدوفیلی در مقابل افبوفیل

انسان‌ها دارای تمایلات جنسی متفاوتی هستند و زمانی که هر یک از این تمایلات به شکل نامتعارفی بروز کند، اختلال نام می‌گیرد. ترجیحات جنسی غیر معمول نیز در دسته اختلالات قرار دارند که شامل پروفیلی، افبوفیل و چند مورد دیگر است. در این بخش موضوع بحث ما در ارتباط با دو اختلال پدوفیلی و افبوفیل است که عده زیادی این دو را یکسان می‌دانند. باید بگوییم که پدوفیلی به افرادی اختصاص دارد که از نظر جنسی به کودکان پیش از بلوغ علاقه دارند. اما در مقابل افبوفیل به افرادی اختصاص دارد که از نظر جنسی به نوجوانان علاقه دارند و علائم رفتاری و روش‌های درمانی آن‌ها با پدوفیلی‌ها متفاوت است. پس هرگز نباید پدوفیلی و افبوفیل را با یکدیگر یکسان دانست؛ چرا که علائم هر یک از این اختلالات بسیار متفاوت است.

اختلال پدوفیلی چگونه تشخیص داده میشود؟

روانپزشکان، روانشناسان و سایر متخصصین حوزه روان با انجام برخی آزمایشات و بررسی‌های رفتاری، می‌توانند اختلال پدوفیلیک را در افراد تشخیص دهند. روش DSM-5 به عنوان یک راهنمای تشخیصی و آماری اختلالات روانی شناخته می‌شود که بسیاری از متخصصان برای شناخت اختلال پدوفیلیک از این روش استفاده می‌کنند. براساس روش DSM-5، علاقه زیاد افراد به پورنوگرافی کودکان به عنوان یکی از شاخصه‌های اصلی اختلال پدوفیلیک شناخته می‌شود.

اما برخی روانشناسان و روانپزشکان ممکن است برای تشخیص قطعی پدوفیلیک از سیستم ارزیابی AASI-3 نیز استفاده کنند. AASI-3 یک سیستم ارزیابی درمانی و تجربی است که برای مردان و زنان بالغ دارای مشکلات رفتاری جنسی مورد استفاده قرار می‌گیرد. متخصص مربوطه به کمک این سیستم، علایق جنسی فرد به کودکان و احتمال سو استفاده جنسی فرد از کودکان در زمان‌های گذشته را بررسی می‌کند.

همچنین در سیستم ارزیابی AASI-3، ممکن است از ابزارهای تشخیصی دیگری مانند پلتیسموگرافی آلت تناسلی در مردان و فتوپلتیسموگرافی واژینال در زنان نیز استفاده شود. در واقع با نشان دادن تصاویر اندام جنسی کودکان به بیمار، این دو ابزار جریان خون را در اندام تناسلی فرد اندازه‌گیری می‌کنند و با بررسی نتیجه می‌توان از ابتلای فرد به اختلال پدوفیلیک باخبر شد.

درمان اختلال پدوفیلی

در حالی که درمان ممکن است به افراد پدوفیلی کمک کند تا از تمایلات خود نسبت به کودکان دست بکشند، بسیاری از آن‌ها به دلیل عواقب قانونی به دنبال درمان این اختلال نمی‌روند. برای افراد مبتلا به اختلال پدوفیلی که به دنبال کمک هستند، تحقیقات نشان می‌دهد که مدل‌های درمانی شناختی رفتاری ممکن است موثر باشد. چنین مدل‌هایی ممکن است شامل شرطی سازی بیزاری آور (بیزاری درمانی)، آموزش ابراز وجود (آموزش مهارت‌های اجتماعی، مدیریت زمان، ساختار)، پیشگیری از عود، سیستم‌های نظارتی (اعضای خانواده که به نظارت بر رفتار بیمار کمک می‌کنند) و رفتار صحیح مادام العمر باشد.

درمان روان پویشی ممکن است گزینه مناسب تری برای افرادی باشد که مایل به کشف آسیب های دوران کودکی، رشد جنسی اولیه و ساختارهای شخصیتی هستند. از این منظر، علایق پدوفیلیک منعکس کننده تعارضات حل نشده ای است که از اختلالات در طول دوره رشد روانی-جنسی (نوزادی تا پیش از بلوغ) ناشی می شود.

مداخلات روانپویشی با هدف قرار دادن اجزای ناخودآگاه خیال‌پردازی‌ها و تمایلات جنسی افراد، اختلالات اولیه زندگی را مورد بررسی قرار می‌دهند. درمان ممکن است شامل کاوش در چهره‌های والدین و الگوهای رفتاری خانوادگی باشد، زیرا اعتقاد بر این است که اینها به طور بالقوه در پیدایش انحراف جنسی نقش دارند. از طریق رویارویی با ناملایمات دوران کودکی، درگیری‌های عاطفی حل‌نشده یا آسیب‌های دوران کودکی، و اختلالات رشد روانی-جنسی، افراد برای مدیریت علایق پدوفیلیک خود آمادگی بهتری پیدا می‌کنند.

دارو برای بچه بازی

داروها ممکن است همراه با روان درمانی برای درمان اختلال پدوفیلی استفاده شوند. این داروها شامل استات مدروکسی پروژسترون (Provera) و استات لوپرولاید (Lupron) ضد آندروژن برای کاهش میل جنسی هستند.

شدت میل جنسی به طور مداوم به رفتار پارافیلیا ارتباط ندارد و سطح بالای تستوسترون در گردش خون یک مرد را به پارافیلیا مستعد نمی‌کند. هورمون‌هایی مانند استات مدروکسی پروژسترون و استات سیپروترون باعث کاهش تستوسترون در گردش خون می‌شوند، به طور بالقوه میل جنسی و پرخاشگری را کاهش می‌دهند. این هورمون‌ها، که به طور معمول همراه با درمان‌های رفتاری و شناختی استفاده می‌شوند، ممکن است دفعات نعوظ، تخیلات جنسی و شروع رفتارهای جنسی، از جمله خودارضایی و مقاربت را کاهش دهند. همچنین مشخص شده است که داروهای ضد افسردگی مانند فلوکستین میل جنسی را کاهش می‌دهد.

آمار مربوط به پدوفیل

در اینجا چندین آمار مرتبط در مورد پدوفیلی طبق گزارش choosingtherapy آمده است:

  • اکثریت قریب به اتفاق افرادی که پدوفیلی را تجربه می کنند، مرد هستند و تنها ۳ درصد از زنان علایق جنسی را در کودکان نشان می دهند
  • تحقیقات نشان می‌دهد که تقریباً ۳ تا ۵ درصد از جمعیت جذابیت های بچه بازی  را تجربه می‌کنند
  • مطالعات نشان داده است که اکثریت افرادی که مرتکب جرایم جنسی علیه کودکان می شوند لزوماً تمایلی عاشقانه یا جنسی نسبت به آنها ندارند
  • تقریباً ۴۶% از افراد دارای علایق پدوفیلیک به خودکشی فکر می کنند: ۳۲% گزارش می دهند که برنامه دارند و ۱۳% اقدام به خودکشی می کنند
  • حدود ۴۱ درصد از افراد بچه باز که به خودکشی فکر می کنند قبل از سن ۱۸ این کار را انجام می دهند
  • تقریباً ۸۵% از افراد دارای علایق پدوفیلیک فکر می کنند توسط روانشناس درک نشوند، ۸۹% انتظار دارند مورد قضاوت قرار گیرند و ۷۶% می ترسند که محرمانه بودن اطلاعات آنها به خطر بیفتد.

منابع: psychology today, psychcentral

 

سوالات متداول

در این بخش به پرسش و پاسخ پدوفیلیسم می پردازیم.

افراد پدوفیل چه کسانی هستند؟

افراد پدوفیل کشش عاشقانه یا جنسی پایدار نسبت به کودکان پیش از بلوغ (زیر ۱۳ سال) دارند و لزوما کودک آزار نیستند. برخی افراد پدوفیل صرفا دیدن عکس یا فیلم کودکان ارضا می شوند و برخی دیگر نیاز به تماس با کودکان دارند. فرد باید حداقل ۱۶ سال سن داشته باشد و حداقل ۵ سال از کودکانی که به آنها جذب می شود بزرگتر باشد.

پدوفیلی در زنان چگونه است؟

پدوفیلی در زنان نیز وجود دارد ولی بسیار کمتر از مردان رخ می دهد، پدوفیلی در زنان مشابه مردان است و فرد به کودکان جذب می شود و از لحاظ جنسی با کودکان برانگیخته می شوند. این گرایش به کودکان ممکن است صرفا با یک تصویر باشد یا برقراری ارتباط جنسی با کودک.

آیا فرد مبتلا به پفدوپیلی همیشه یک کودک آزار است؟

خیر، متخصصین حوزه روانشناسی و روانپزشکی بر این باورند که کودک آزاری همیشه یک رفتار است که در طی آن فرد به آزار جنسی کودکان یا نوجوانان می‌پردازد؛ اما پدوفیلی لزوما یک رفتار نیست و می‌تواند تنها یک میل باشد.

برای تشخیص پدوفیلی از چه ابزاری استفاده می‌شود؟

برای تشخیص پدوفیلیک از ابزارهای پلتیسموگرافی آلت تناسلی در مردان و فتوپلتیسموگرافی واژینال در زنان استفاده شود. پس با نشان دادن تصاویر اندام جنسی کودکان به بیمار، این دو ابزار جریان خون را در اندام تناسلی فرد اندازه‌گیری کرده و با بررسی نتیجه می‌توان از ابتلای فرد به اختلال پدوفیلیک باخبر شد.

آیا دو اختلال پدوفیل و افبوفیل یکسان است؟

خیر، چرا که پدوفیلی‌ها از نظر جنسی به کودکان پیش از بلوغ علاقه دارند و در مقابل افبوفیل‌ها از نظر جنسی به نوجوانان علاقه دارند و علائم رفتاری و روش‌ها درمانی هر یک از این‌ دو با یکدیگر متفاوت است.

اختلال پدوفیل چه آسیب‌هایی به فرد وارد می‌کند؟

فرد مبتلا به اختلال پدوفیل دچار احساساتی چون اضطراب، شرم یا احساس گناه می‌شود و مشکلات روحی و روانی زیادی را تجربه می‌کند که همین موضوع باعث می‌شود تا بیشتر از کودکان، به خودش را آزار برساند.

آیا در تمامی موارد سوءاستفاده جنسی با پدوفیل مرتبط است؟

خیر، هر فرد بزرگسالی که بطور غیرعادی کودکی را لمس می‌کند یا کودکی را مجبور به لمس خود می‌کند، درگیر سو استفاده جنسی از کودکان است و لزوما به اختلال پدوفیل مرتبط نیست.