اوتیسم در بزرگسالی؛ علائم، تشخیص و درمان اتیسم در بزرگسالان

اختلال طیف اوتیسم (Autism spectrum disorder) نوعی اختلال عصبی رشدی است که به دلیل کارکرد و نحوه‌یِ پردازش متفاوتِ اطلاعات در مغز ایجاد می‌شود. کشف اوتیسم در بزرگسالی کار سختی است؛ زیرا این اختلال معمولا در کودکی بررسی می‌شود و گاهی به دلیل خفیف‌بودن علائم اوتیسم، در کودکی تشخیص داده نمی‌شود. هیچ دو فرد اوتیستیک دقیقاً مجموعه علائم مشابهی ندارند. اختلال طیف اوتیسم (ASD) به دلیل انواع علائم و نشانه های آن و تأثیرات و نیازهای حمایتی متفاوتی که افراد ممکن است تجربه کنند، به عنوان یک طیف شناخته می شود.

اوتیسم در زنان و مردان بزرگسال

مردان تقریباً چهار برابر بیشتر از زنان در معرض ابتلا به اتیسم هستند. برخی از محققان اینگونه تبیین می‌کنند که زنان به طور کلی در تقلید رفتار قابل قبول اجتماعی بهتر عمل می کنند. برخلاف کودکان مبتلا به اتیسم، بزرگسالان مبتلا به اوتیسم (حتی زمانی که تشخیص داده نشده اند) زمان زیادی برای تمرین مهارت های اجتماعی خود داشته اند. زنان به ویژه اغلب یاد می‌گیرند که رفتارهای خاصی را که به نظر می‌رسد توجه افراد دیگر را جلب می‌کند، «نقاب» کنند.

همچنین ممکن است زنان مبتلا به اوتیسم تمایلات رفتاری تکراری و علایق محدودی داشته باشند که غیرعادی تلقی نمی شوند. به عنوان مثال، یک زن مبتلا به ASD که میل به نظم دادن به ظروف را دارد یا فقط شیفته تئوری موسیقی است.

اوتیسم گاهی اوقات با توجه به تفاوت‌های جنسیتی در زنان و مردان متفاوت است. زنان اوتیستیک معمولا نشانه‌ها و علائم اوتیسم را پنهان می‌کنند تا طبیعی و عادی جلوه کنند؛ برای طبیعی دیده شدن رفتارهای  افراد عادی را کپی می‌کنند.

این مدل از زنان بیشتر سکوت می‌کنند و احساساتشان را مخفی می‌کنند. گاهی به نظر می رسد که بهتر با موقعیت های اجتماعی کنار می آیند، علائم کمتری از رفتارهای تکراری نشان می دهد. این بدان معناست که اگر یک زن هستید، گفتن اینکه اوتیستیک هستید دشوارتر است.

همچنین بخوانید: حرف زدن کودکان اوتیسم چگونه است؟ | تکنیک‌های گفتاردرمانی کودکان اوتیسمی

اوتیسم خفیف در بزرگسالی

برخی از تحقیقات اوتیسم نشان می دهد که اکثر افرادی که در بزرگسالی مبتلا به اوتیسم تشخیص داده می شوند، اشکال شدیدتر را ندارند. اوتیسم خفیف به عنوان سندرم آسپرگر (در قدیم) و اوتیسم با عملکرد بالا نیز شناخته می شود. اوتیسم خفیف معمولاً به جای یک تشخیص مستقل به عنوان اختلال طیف اوتیسم (ASD) شناخته می شود.

با این حال، بزرگسالانی که از نظر پزشکی به عنوان دارای اوتیسم خفیف تر مورد بررسی قرار می گیرند، نسبت به افرادی که اشکال شدیدتری از اختلال طیف اوتیسم دارند، به گزینه های درمانی متفاوتی دسترسی خواهند داشت و احتمالاً بر اختلالات همراه تمرکز بیشتری دارند.

علائم آنها ممکن است کمتر مشخص باشد، پوشاندن آن آسان تر باشد و حتی ممکن است به طور کامل نادیده گرفته شود. ممکن است این موضوع توضیح دهد که چرا آنها در کودکی نیز تشخیص داده نشدند. علائم اوتیسم خفیف در بزرگسالی می تواند به صورت شکال خفیف تر علائم اوتیسم نشان داده شود که در ادامه به آنها میپردازیم.

علائم اوتیسم در بزرگسالی

هر شخصی از زمان تولد خصلت‌ها و ویژگی‌های مخصوص به خود را دارد؛ اما گاهی با دقت به این خصوصیات فرد متوجه می‌شود که رفتارها، نحوه‌یِ تفکر، احساسات یا برخی از کارهایِ دیگر نسبت به دیگران متفاوت است.

اختلال اوتیسم هم مانند دیگر اختلالات علائمی دارد. اختلال اوتیسم در بزرگسالی نیز همراه با طیف وسیعی از علائم است. نشانه‌ها و علائم اوتیسم در بزرگسالی با مهارت‌های ارتباطی، علایق، الگوهای احساسی، رفتاری و حساسیت به محرک‌هایی مانند سر و صدا و لمس در ارتباط است. علائم افراد بزرگسال مبتلا، به دو دسته‌ی زیر تقسیم می‌شوند:

علائم اصلی اوتیسم در بزرگسالی

علائم شایع و اصلی اوتیسم در بزرگسالی عبارتند از:

• فرد مبتلا، درک افکار و احساسات دیگران برایش سخت است.
• در خصوص موقعیت‌های مختلف اجتماعی بسیار مضطرب می‌شود.
• این افراد معمولا تنها هستند یا دوست‌یابی برایشان سخت است.
• با توجه به نوع برخورد و رفتارشان گاهی به نظر می‌آید که صریح، بی‌ادب یا بی‌علاقه به دیگران هستند.
• این‌گونه افراد بیان احساسات برایشان دشوار و سخت است.
• همه چیز را خیلی تحت‌اللفظی بیان می کنند. به همین دلیل بعضی از جملات و گفته‌هایشان درک نمی‌شود.
• همیشه یک متد و روال مشابه را در زندگی اجرا دارند. اگر این روند تغییر کند، بسیار مضطرب و سراسیمه می‌شوند.

سایر علائم اوتیسم در بزرگسالی

گاهی علاوه بر علائم گفته شده نشانه‌های دیگری نیز برای تشخیص اوتیسم در بزرگسالی در نظر گرفته می‌شود. این علائم شامل موارد زیر است:

• گاهی قوانین اجتماعی را درک نمی‌کنند.
• از تماس چشمی اجتناب می‌کنند.
• از نزدیک‌شدنِ بیش از حد به دیگران اجتناب می‌کنند. اگر کسی آن‌ها را لمس کند بسیار ناراحت می‌شوند. البته گاهی متفاوت رفتار می‌کنند و بیش از حد به دیگران نزدیک می‌شوند.
• به جزئیات کوچک، الگوها، بوها یا صداهایی بیش از دیگران حساس هستند و توجه می‌کنند.
• به موضوعات یا فعالیت‌های خاص، علاقه‌ی بسیار شدید و غیرعادی نشان می‌دهند.
• تمایل دارند قبل از انجام کارها با دقت آن را برنامه‌ریزی کنند.

علائم اوتیسم بزرگسالی در محیط خانه

افرادی که به اوتیسم مبتلا هستند، در محیط خانه درگیر مشکلات خاصی می‌شوند. عدم درک و گیج‌شدن به واسطه‌ی احساسات دیگران از نمونه‌های این مسائل است. نمونه‌ای از این علائم شامل موارد زیر است:

• چیدمان خاص وسایل شخصی و تزیینی که همیشه به یک شکل هستند.
• اعضای خانواده فرد اوتیسمی را «استاد غیرعادی» خانواده می‌نامند.
• همیشه در پی دوست صمیمی هستند؛ اما هیچ وقت موفق نمی‌شوند.
• اغلب کلمات و عباراتی را برای وصف چیزهای مختلف اختراع می‌کنند.
• صداهای غیرارادی همچون صاف‌کردن گلو به‌صورت مکرر در می‌آورند.
• برنامه‌‌ریزی یکسانی برای هر روز هفته‌یِ خود دارند. علاوه بر آن از رخدادهای غیرمنتظره و ناگهانی پرهیز می‌کنند.
• در اوقات فراغت، معمولا ترجیح می‌دهند تنها بازی‌، ورزش‌ یا فعالیت کنند.

علائم اوتیسم بزرگسالی در محیط کار

علائم و نشانه‌های اوتیسم در افراد مختلف بر اساس شدت متفاوت هستند. افراد مبتلا به اتیسم در محل کار آشکارا رفتارهای خاصی دارند. این رفتارها عبارتند از:

• در زمان گفت‌و‌گو در محل کار با رییس خود، ترجیح می‌دهند به دیوار، کفش‌های او یا هر جایی به جز چشمانش نگاه کنند.
• با همکاران خود همانند یک ربات صحبت می‌کنند.
• هر کدام از وسایل شخصیشان در محیط کار جایگاه خاص خود را دارد. فرد اوتیسمی ترجیح می‌دهد آن‌ها را جا‌به‌جا نکند.
• افراد اوتیسمی معمولا در ریاضیات یا برنامه‌نویسیِ نرم‌افزارهای کامپیوتری مهارت بالایی دارند.
• تفاوتی بین گفت‌و‌گوهای این افراد با خانواده و همکارانشان وجود ندارد.
• اصوات غیرعادی در طول جلسات از آن‌ها به گوش می‌رسد. پاک‌کردن گلو به‌صورت مکرر در طی جلسه از جمله‌ی همین رفتارها است.
• این افراد درک درستی از صحبت‌ها، افکار و احساسات دیگران در محیط کاری ندارند.
• این‌گونه افراد استعداد خارق‌العاده‌ای در مهارت‌هایی همچون موسیقی، مهارت‌های بصری و هنر دارند.

علت اوتیسم

پژوهش‌گران و متخصصان با وجود تحقیقات فراوان در زمینه‌یِ عوامل بیولوژیکی و محیطی هنوز علت مشخصی را برای اتیسم در نظر نگرفته‌اند؛ اما این محققان هر دو زمینه را برای بروز اختلال اوتیسم در نظر می‌گیرند. بعضی از دلایلی که احتمال بروز اوتیسم را بالا می‌برند شامل موارد زیر هستند:

• ژنتیک: گاهی جهش‌های ژنیتیکی با بروز علائم خاص ASD مرتبط است. این جهش‌ها حتی گاهی بر شدت علائم نیز موثر هستند.
• محیط زیست: بعضی از فاکتورهای محیطی همچون آلودگی هوا یا وزن کم در زمان تولد، احتمال ابتلا به این اختلال را بالا می‌برد.
• سایر عوامل بیولوژیکی: ناهنجاری‌های سیستم ایمنی، متابولیسم یا رشد مغز نیز در بروز اوتیسم نقش دارند. 

تشخیص اوتیسم در بزرگسالی

کارشناسان با وجود تحقیقات گسترده هنوز معیارهای استانداردی برای تشخیص اوتیسم در بزرگسالی در نظر نگرفته‌اند. با این وجود پزشکان متخصص برخی معیارهایی که برای کودکان اوتیسمی در نظر می‌گیرند را برای بزرگسالان نیز استفاده می‌کنند. مشکل در برقراری ارتباطات اجتماعی، رفتارهای محدود و تکراری از جمله همین معیارها است.

روان‌پزشک یا روان‌شناس برای تشخیص اتیسم در بزرگسالی، در خصوص علایق، احساسات و خاطرات دوران کودکی سوالاتی می‌پرسد. این افراد متخصص در برخی از موارد با اعضای خانواده نیز صحبت می‌کنند. این بررسی متخصصان به تشخیص درست کمک می‌کند.

چرا زودتر تشخیص داده نشدید؟

والدین و پزشکان گاهی اوقات علائم اوتیسم را در کودکانی که عملکرد بالایی دارند از دست می دهند. به اوتیسم خفیف، سندرم آسپرگر گفته می شود، که اکنون در زیر چتر گسترده تر طیف اوتیسم طبقه بندی می شود. همچنین رایج است که اوتیسم در کودکان به اشتباه به عنوان اختلال بیش فعالی نقص توجه (ADHD) تشخیص داده شود، زیرا ADHD همچنین می تواند باعث ایجاد مشکل در مهارت های ارتباطی و رفتارهای تکراری شود.

از دست ندهید: افسردگی در کودکان اوتیسم: علائم، تشخیص و درمان

زندگی با اختلال اوتیسم در بزرگسالی

تشخیص اوتیسم در بزرگسالی راهی برای درک بهتر علت افکار و احساسات است. علاوه بر این تشخیص کمک می‌کند تا برخورد مناسب‌تری با مسائل و چالش‌های زندگی پیدا کنید. البته هر بزرگسال مبتلا به اتیسم نه‌تنها چالش‌های منحصربه‌فردی دارد بلکه نقاط قوت خاص و خارق‌العاده‌ایِ خود را نیز دارد که با مدیریت درست می‌توانند از آن نهایت بهره را ببرند.

 با این حال، در ابتدای امر این افراد باید با تکنیک‌های درست و کاربردی، برخی از چالش‌های متداول و رایج زندگی خود را حل کنند. ایجاد یا حفظ روابط، مدیریت اختلالات خلقی از نمونه‌ی همین چالش‌ها است.

درمان و بهبود زندگی فرد اوتیسمی در بزرگسالی

افرادی که در بزرگسالی متوجه اختلال اوتیسم خود می‌شوند، می‌توانند با تکنیک‌های سبک زندگی خود را بهبود ببخشند. این راهکارها عبارتند از:

بهبود ارتباطات و روابط فرد بزرگسال مبتلا به اوتیسم

معمولال اطرافیان افرادی که درگیر اختلال  اتیسم هستند درک کافی از افکار و احساسات آن‌ها ندارند. احتمالا همین موضوع سبب می‌شود در روابط با مشکل مواجه شوند. البته تکنیک‌هایی برای پرورش روابط بهتر و زندگی سالم‌تر وجود دارد.

ابتدا بهتر است فرد با توجه به شرایط خود با دوستان نزدیک و خانواده در مورد اختلال خود و تشخیص آن توسط متخصص صحبت کند. با گفتن این موضوع اطرافیان درک خواهند کرد که چرا درک نظرات طعنه‌آمیز آن‌ها برایش دشوار است یا چرا برخی از صداهای بلند که برای دیگران دوست‌داشتنی یا طبیعی است برای آن‌ها آزارنده و ناراحت‌کننده است.

فرد اوتیسمی باید تمرکزش را در ارتباطات بالا ببرد. علاوه بر این فرد اوتیسمی باید در گفت‌و‍‌گوهای خود نقاط مشترکی با اطرافیان خود پیدا کند. این اشتراکات سبب‌ساز گفت‌و‌گوهای آرام‌تر و لذت‌بخش‌تر خواهد شد. علاوه بر این سرگرمی‌های مشترک بین فرد اوتیستیک و طرف مقابل، سبب بهبود روابط می‌شود.

روابط نزدیک بزرگسالان مبتلا به اوتیسم

افراد اوتیسمی افکار و احساسات ویژه‌ای دارند. گاهی ارتباط با سایر بزرگسالان مبتلا به اتیسم کمتر خسته‌کننده است و برای آن‌ها لذت‌بخش‌تر است. البته همه‌ی افرادی که به اتیسم مبتلا هستند تفاوت‌هایی دارند؛ اما نقطه‌ای مشترک بین این افراد وجود دارد و آن هم صحبت در خصوص تجربیاتشان است.

مدیریت اضطراب و افسردگی در بزرگسالان مبتلا به اوتیسم

در مواردی اختلالات خلقی مانند اضطراب و افسردگی با علائم اتیسم همراه است. این اختلالات خلقی همچون اضطراب گاهی ناشی از مشکلات ارتباطی با دیگران است. افزایش اضطراب نیز به نوبه‌ی خود برقراری ارتباط را حتی دشوارتر می‌کند. این اضطراب گاهی به حدی شدید می‌شود که فرد توان حرف‌زدن هم ندارد.

علاوه بر موارد بالا اضطراب سبب منزوی‌شدن فرد می‌شود و در ادامه این انزوا با افسردگی همراه است؛ اما با انجام فعالیت‌ها و روش‌هایی این وضعیت را می‌توان مدیریت کرد. این تکنیک‌ها شامل موارد زیر است:

ورزش

ورزش بر مدیریت و کارکرد بهتر مغز اثربخش است و میزان استرس را کاهش می‌دهد. بعضی از مطالعات و تحقیقات انجام شده نشان داده است که ورزش به بزرگسالان اوتیسمی کمک می‌کند تا پرخاشگری خود را مدیریت کنند. یک پیاده‌روی ساده یا دویدن به‌طور منظم در برنامه این افراد بسیار سازنده است. البته فرد باید از فعالیت هوازی لذت ببرد؛ زیرا علاقه‌مندی به فعالیت ورزشی احتمال ادامه آن را بالا می‌برد.

معاشرت

معاشرت نیز بر خلق‌وخو تاثیرات خوبی دارد؛ به‌شرطی که فرد یا افراد مورد نظر سبب انتقال استرس نشوند. ارتباط با افرادی که علایق مشترک بین آن‌ها است بسیار کمک‌کننده است.

تکنیک‌های مدیتیشن

این روش‌ها به کنترل و مدیریت علائم اضطراب کمک می‌کنند. مطابق با مطالعه‌ای در سال ۲۰۲۰، تکنیک‌های ذهن‌آگاهی را بر کاهش سطح اضطرابِ افراد مبتلا به  اتیسم مفید دانسته است.

کمبود یا کیفیت بد خواب بر خلق‌وخو تاثیرگذار است و سبب افزایش اضطراب و تحریک‌پذیریِ فرد می‌شود. در دنیای پرمشغله و شلوغ امروزی خواب و مشکلات آن از مسائل متداول ِبزرگسالان مبتلا به اتیسم است. ذهن‌آگاهی بر بهبود و بهداشت خواب این افراد موثر است.

اوتیسم و ازدواج

اگر یکی از طرفین مبتلا به طیف اوتیسم باشد، عوامل استرس زای ازدواج به سطح کاملا جدیدی می رسند. اگر یکی از طرفین مبتلا به اوتیسم باشد و دیگری خیر، این دو تفاوت قابل توجهی در نحوه ارتباطشان دارند. زوج هایی که با اختلال طیف اوتیسم سر و کار دارند به منابع خاصی نیاز دارند. افراد مبتلا به اوتیسم به صورت عینی با هم ارتباط برقرار می‌کنند، بدون درک عمق و معنای بیشتر کلام، چیزها را به صورت ظاهری و سطحی می‌گیرند، در حالی که ارتباط یک فرد غیر مبتلا، شامل ظرافت‌های پیچیده‌تری است. این تفاوت می تواند منجر به ایجاد ارتباط نادرست و آسیب غیرعمدی در ازدواج با بزرگسالان مبتلا به اوتیسم شود.

 تثبیت علایق خاص یک ویژگی مشترک اتیسم است. هنگامی که یک فرد در طیف اوتیسم است، ممکن است متوجه نشود که رابطه به تلاش بیشتر یا هیجانات تازه دارد. به همین دلیل، نحوه نگرش زن و شوهر نسبت به همدیگر از زمان قرار ملاقات تا چند سال پس از ازدواج به طرز چشمگیری تغییر می کند. در هر حال توصیه می شود که پیش از ازدواج حتما به یک روانشناس خوب مراجعه کنید تا چالش های پیش رو را بررسی کرده و بهترین راهکار را در پیش بگیرید.

درمان اوتیسم بزرگسالان

اگرچه درمان اوتیسم اغلب برای کودکان مبتلا به اتیسم توصیه می‌شود؛ اما گاهی برخی از درمان‌ها برای بزرگسالان مبتلا به اوتیسم نیز مفید است. البته هدف از درمان کمک به افراد اوتیسمی جهت زندگی بهتر است.

ذهن‌آگاهی و درمان شناختی رفتاری (CBT) از درمان‌های موثر بر بهبود نشانه‌های اوتیسم است. البته مراجعه به درمانگر حرفه‌ای یا توان‌بخش کارکشته‌ای که توانایی و تخصصِ کافی در زمینه‌ی درمان اتیسم دارد به افراد اوتیسمی کمک شایانی می‌کند.

این افراد متخصص به فرد مبتلا کمک می‌کنند تا مشکلات و چالش‌های مربوط به محل کار، محیط زندگی و روابط اجتماعی را حل کنند. این متخصصان با شناخت کافی از این اختلال، بررسی شدت و قابلیت‌های فرد اوتیسمی به یافتن شغل متناسب با روحیه و توان او کمک می‌کنند.

سخن پایانی روان درمان

اختلال طیف اوتیسم  نوعی اختلال عصبی رشدی و مادام‌العمراست. دانشمندان دلایل مختلفی برای بروز آن ذکر کرده‌اند. این اختلال در کودکی تشخیص داده می‌شود و پس از تشخیص درمان‌های لازم برای بهبود زندگیِ آن‌ها به کار برده می‌شود؛ اما گاهی این اختلال به دلایل مختلف همچون خفیف‌بودن تشخیص داده نمی‌شود.

در بزرگسالی خود فرد و اطرافیان او به دلیل تفاوت‌های مشهود در رفتارشان متوجه این اختلال می‌شوند. این افراد برای درمان باید به متخصصان حرفه‌ای و کارکشته مراجعه کنند تا کیفیت زندگیشان را ارتقا دهند. پلتفرم روان درمان با متخصصانی حرفه‌ای در خصوص اختلالات مختلف پزشکی و روان‌شناختی فعالیت می‌کند. برای تشخیص و مشاوره با روان‌پزشکان یا روان‌شناسان این وب‌سایت کافی است نام آن را در گوگل سرچ کنید.

---

 سوالات متداول 

در اینجا به پرسش و پاسخ در مورد اوتیسم در بزرگسالی پرداخته ایم.

اوتیسم از چی بوجود میاد؟

در حال حاضر، ما علت دقیق اوتیسم را نمی دانیم. تحقیقات نشان می دهد که اوتیسم از ترکیبی از ترکیبی از عوامل رشدی، ژنتیکی و محیطی ایجاد می شود.

عاقبت کودکان اوتیسم در بزرگسالی چیست؟

درست مانند افراد با طیف عصبی متفاوت، عاقبت کودکان اوتیسم در بزرگسالی به نقاط قوت، علایق و مهارت های آنها بستگی دارد. درک این نکته مهم است که تشخیص اوتیسم به این معنا نیست که فرزند شما نمی تواند دوستانی پیدا کند، قرار ملاقات بگذارد، به دانشگاه برود، ازدواج کند، والد شود یا شغل رضایت بخشی داشته باشد.

مبتلا شدن به اوتیسم در بزرگسالی ممکن است؟

اوتیسم اختلالی است که از کودکی وجود دارد با این حال، علائم اوتیسم می تواند بعداً در افراد با عملکرد بالاتر زمانی که تحت فشار یا چالش بیشتری هستند ظاهر شود و تشخیص اوتیسم بزرگسالان را ممکن می کند. علاوه بر این، برخی از بزرگسالانی که در دوران کودکی تشخیص داده نشده اند، ممکن است بعداً در بزرگسالی تشخیص داده شوند.

اوتیسم در بزرگسالان چه علائمی دارد؟

درک اینکه دیگران چه فکر یا احساسی دارند برایشان بزرگسالان مبتلا به اوتیسم است. در موقعیت های اجتماعی بسیار مضطرب می شوند، دوست یابی برایشان سخت است یا ترجیح می دهند تنها باشند، به نظر صریح، بی ادب یا بی علاقه به دیگران و بدون هیچ معنایی هستند و بیان احساسات برایشان دشوار است.

آیا اوتیسم خطرناک است؟

برخی از افراد مبتلا به اوتیسم شدید، خود را با رفتارهای ترسناک ابراز می کنند. اگر رفتارها قابل مدیریت نباشند، می توانند خطرناک شوند. در خیلی از از موارد، زندگی با یک نوجوان یا بزرگسال مبتلا به اوتیسم شدید برای اعضای خانواده بی خطر نیست.

اوتیسم در چند سالگی شروع می شود؟

اوتیسم قبل از ۳ سالگی شروع می شود و می تواند در طول زندگی فرد ادامه یابد، اگرچه علائم ممکن است با گذشت زمان بهبود یابد. برخی از کودکان در ۱۲ ماه اول زندگی علائم اوتیسم را نشان می دهند.

داروی اوتیسم در بزرگسالی چیست؟

در حال حاضر، هیچ دارویی برای اختلال طیف اوتیسم وجود ندارد که همه‌یِ علائم آن را رفع کند؛ اما بعضی از داروها سبب درمان برخی علائم و رفتارهای فرد مبتلا به اتیسم، می‌شود. در این بین روان‌پزشکان معمولا از داروها برای کاهش و حذف رفتارها و اختلالات خاصی استفاده می‌کنند. این می تواند شامل طیف وسیعی از داروها، مانند داروهای ضد روان پریشی مانند ریسپریدون یا محرک هایی مانند آدرال باشد.

داروها زمانی موثر هستند که با رفتاردرمانی و دیگر درمان‌های روان‌شناختی ترکیب شوند. البته گاهی داروها برای کاهش اضطراب، رفع مشکلات خواب و دیگر اختلالات استفاده می‌شود. این داروها نشانه‌های اوتیسم را کاهش داده و در نهایت کیفیت زندگی این افراد را بهبود می‌بخشد.

آیا علائم اوتیسم در سنین مختلف متفاوت است؟

اختلاف در علائم اوتیسم یک اختلال طیفی است؛ این علائم از خفیف تا شدید طبقه‌بندی می‌شود؛ اما به‌طور کل علائم آن در دوران‌های مختلف چه کودکی، چه نوجوانی و چه بزرگسالی یکسان است. این علائم شامل مشکلات در برقراری ارتباط، اختلال در کنترل احساسات و تمایل به رفتارهای تکرارشونده، است.

اوتیسم در بزرگسالان چگونه تشخیص داده می‌شود؟

اوتیسم در بزرگسالی با توجه به علائم و نشانه‌های آن تشخیص داده می‌شود. برای تشخیص دقیق‌تر باید به متخصصان در این زمینه مراجعه شود. روان‌پزشک و روان‌شناسان متخصص در حوزه‌ی اوتیسم گزینه‌هایی مناسب برای مشاوره هستند.

منابع:  autism, cdc, autism speaks, nhs, help guid